Waarom rust onveilig voelt
De schaduwkant van emotionele intensiteit bij codependentie
Je zegt dat je verlangt naar liefde.
Naar rust. Stabiliteit. Echte verbinding.
Maar wanneer iemand écht beschikbaar is, betrouwbaar, zacht, open, dan gebeurt er iets onverwachts. Je voelt geen ontspanning, maar juist onrust. Geen houvast, maar weerstand. Soms zelfs afkeer. Irritatie. Of verveling.
En dan komt de verwarring.
Waarom voelt dit niet als liefde?
Waarom mis ik degene die me juist raakte in mijn pijn?
Waarom lijkt rust zo… leeg?
Je bent niet gek. Je bent niet ondankbaar.
Maar je systeem heeft iets heel anders geleerd. Wat veilig zou moeten voelen, voelt niet als ‘thuis’. Omdat jouw lichaam, jouw zenuwstelsel, ooit een ander kompas heeft meegekregen.
Wanneer je zenuwstelsel liefde is gaan verwarren met spanning, voelt rust niet veilig. Het voelt leeg.
Niet omdat het niet klopt, maar omdat het je systeem aan niets herinnert.
Als je bent opgegroeid in een omgeving waarin liefde afwisselend aanwezig en onvoorspelbaar was, waarin je je moest aanpassen, pleasen of onzichtbaar maken om emotioneel te overleven, dan heeft jouw systeem een boodschap opgeslagen die dieper gaat dan woorden. Liefde betekent alert zijn. Wachten. Hongeren. Hechten aan wat pijn doet.
Je lichaam raakte gewend aan pieken en dalen. Aan de rush van adrenaline. Aan cortisolgolven die je op scherp zetten.
Je raakte verslaafd aan die staat van paraatheid. Niet omdat je dat wilde, maar omdat het vertrouwd was.
Dus als je dan iemand ontmoet die kalm is, aanwezig, betrouwbaar, iemand die niet verdwijnt of manipuleert, dan voelt dat niet als liefde.
Het voelt vreemd. Alsof er iets ontbreekt.
Alsof je lichaam wacht op een signaal dat maar niet komt.
Geen dreiging. Geen test. Geen spanning. En dus… geen herkenning.
Wat je interpreteert als leegte, is in werkelijkheid afwezigheid van gevaar.
Maar zolang je lichaam ‘liefde’ koppelt aan intensiteit, voelt die afwezigheid als onwennig.
Soms zelfs als saai.
Je limbisch systeem, het oudste deel van je brein waar je emotionele geheugen huist, herkent rust niet als liefde.
Het herkent liefde als lading. Als aantrekken en afstoten. Als de dans van hechting en verlies.
Elke intense relatie uit je verleden, hoe pijnlijk ook, heeft zich verankerd in je systeem als blauwdruk.
En zoals bij elke verslaving:
hoe dieper de piek, hoe sterker het gemis achteraf.
Je weet dat het je geen goed deed, en toch voel je het verlangen.
Dat is geen liefde.
Dat is limbische hunkering. Een echo van je oude wond, vermomd als aantrekkingskracht.
Wat voelt als verbinding, is soms niets meer dan overleving die zich vermomt als liefde. Veel codependents verwarren binding met verbinding. Maar er is een wezenlijk verschil. Waar echte verbinding ontstaat vanuit veiligheid, rust en wederkerigheid, ontstaat trauma-binding vanuit angst, verwarring en emotionele afhankelijkheid.
In trauma-binding schuilt een intense aantrekking die voelt als noodzaak. In trauma-binding schuilt een intense aantrekking die voelt als noodzaak. Je verliest jezelf in de ander, leeft op diens bevestiging, en doet alles om verlating te voorkomen, zelfs als dat betekent dat je jezelf voortdurend moet wegcijferen. Het lijkt op liefde, maar het is een echo van een oude wond. En zolang je die niet herkent, blijf je rust verwarren met saaiheid en drama met passie.
Je lichaam zoekt niet wat goed voor je is, maar wat bekend is. Wat vertrouwd voelt. Als liefde vroeger iets was dat je moest verdienen, met aanpassing, alertheid of het sussen van emoties, dan voelt iets pas ‘echt’ wanneer het moeite kost, wanneer het je uitput.
Veel mensen met een codependente achtergrond vallen juist daarom op partners die emotioneel onveilig, afstandelijk of verwarrend zijn. Niet omdat ze dat willen, maar omdat hun systeem het herkent als ‘liefde’. De chemie die je voelt, is vaak niet meer dan een oude wond die opnieuw wordt aangeraakt.
En als iemand je dan rust biedt, aanwezigheid, emotionele beschikbaarheid… dan voel je weerstand. Je systeem noemt het leegte. Geen chemie. Maar het is niet dat er iets ontbreekt. Er ontbreekt juist niets. Er is simpelweg geen dreiging aanwezig, en dat voelt vreemd als je systeem gewend is geraakt aan onrust. Echte liefde vraagt geen strijd. Ze vraagt om ruimte. Om vertrouwd raken met kalmte, met stabiliteit, met gewoon mogen zijn. Ze nodigt uit tot een andere vorm van voelen. Geen verliezen, maar thuiskomen.
En dat vraagt werk. Innerlijk werk.
Het vraagt om het herkennen van je patronen zonder oordeel. Je bent niet emotioneel kapot. Je bent geconditioneerd.
Het vraagt om lichaamsbewustzijn. Je zenuwstelsel opnieuw leren reguleren. Leren verdragen wat vroeger onveilig voelde: rust, nabijheid, voorspelbaarheid.
Het vraagt om het herschrijven van je overtuigingen over liefde. Je hoeft je niet te bewijzen. Je hoeft niets te verdienen. Liefde mag stil zijn. Mag zacht zijn. Mag veilig zijn.
En het vraagt dat je het verleden durft doorvoelen, in plaats van het telkens opnieuw te herhalen. Zodat de aantrekkingskracht tot onveiligheid verdwijnt, niet omdat je het onderdrukt, maar omdat je hebt geleerd te dragen wat ooit te pijnlijk was.
Als rust je afstoot, is dat geen bewijs dat het niet klopt. Het is een uitnodiging tot heling. Want wat jouw systeem nu nog afwijst, is precies dat wat je ooit het meest hebt gemist: veiligheid zonder voorwaarden. Echte liefde is niet altijd een vuurzee. Soms is het een kalm meer waarin je voor het eerst diep mag uitademen. En ja, dat voelt misschien onwennig. Maar juist daar begint werkelijke heling.
Herken jij jezelf in dit patroon? Dat rust eerder voelt als leegte dan als liefde.
Je bent niet alleen.
Wat jouw systeem nu nog afwijst is vaak precies wat je ooit hebt gemist, veiligheid zonder voorwaarden.
Wil je dieper begrijpen hoe liefde, triggers en oude pijn met elkaar verweven zijn?
Lees dan ook:
De Ultieme Spiegel – Waarom liefde zoveel triggert bij codependents
Over hoe relaties je precies laten zien waar je nog niet vrij bent.
Ontdek hier via de gratis zelftest waar jij staat:
Een eerste stap naar helderheid en echte verbinding, met jezelf.