Wat intens voelt is niet altijd liefde – Over chemie, trauma en hechting
Een blik. Een aanraking. Die ene zin.
En iets in jou reageert meteen: dit is het.
Het voelt als vuurwerk, herkenning, aantrekkingskracht.
Je noemt het chemie. Misschien zelfs: liefde op het eerste gezicht.
Maar wat als die intensiteit niet voortkomt uit liefde…
maar uit een oude wond die opnieuw wordt geactiveerd?
Wat als je lichaam zich niet veilig voelt, maar in staat van paraatheid gaat —
en dat verwart met verlangen?
Wat als de chemie die je voelt geen liefde is, maar een oude wond die wordt herkend?
We denken vaak dat aantrekkingskracht een teken van liefde is. Maar soms voelt iets vertrouwd niet omdat het goed is, maar omdat je systeem herkent wat ooit pijnlijk was. En juist dát trekt je aan.
Het idee van chemie wordt vaak geromantiseerd.
Maar in werkelijkheid is het vaak een signaal van je zenuwstelsel
dat iets ouds wordt aangeraakt.
Niet de ziel zegt ‘ja’, maar de wond.
Je voelt aantrekking tot iemand die precies die eigenschappen heeft
waarmee jouw overlevingssysteem vertrouwd is geraakt:
afstand, onvoorspelbaarheid, emotionaliteit, controle.
Wat je aantrekt, is vaak waar je nog niet vrij bent.
Het lijkt een ‘klik’…
maar het is je innerlijke kind dat hoopvol opstaat
in de hoop dat dit keer wél iemand blijft.
Trauma-binding voelt vaak intenser dan liefde, maar het houdt je gevangen in een cyclus van hoop, verlies en herstel.
Het is de dynamiek waarbij je jezelf verliest in iemand die jou niet werkelijk ziet. Je voelt de ‘highs’ en vreest de ‘lows’, terwijl je diep vanbinnen weet dat deze verbinding je uitput in plaats van voedt.
Trauma-binding is een overlevingsmechanisme waarbij je je hecht
aan wie je pijn doet - omdat die pijn verbonden is geraakt aan je beeld van liefde.
Je herkent dit aan:
- Obsessief denken aan de ander
- Het niet kunnen loslaten, ondanks de schade
- Extreem veel geven om liefde te behouden
- Een patroon van aantrekken en afstoten
- Angst, paniek of wanhoop zodra er afstand is
- Het negeren van je eigen grenzen om de ander niet te verliezen
Je noemt het liefde.
Maar het is hechtingspijn die zich herhaalt.
Je lichaam denkt:
“Als ik dit patroon nu oplos, word ik eindelijk wél gekozen.”
Maar het is nooit jouw taak geweest om jezelf te bewijzen
om liefde waard te zijn.
Wanneer je bent opgegroeid in onveiligheid, voelt echte rust als een bedreiging — niet als thuis.
Je lichaam is gewend geraakt aan spanning en alertheid. Daarom kan iemand die liefdevol, zacht en stabiel is, juist afstandelijk of zelfs saai aanvoelen. Niet omdat het niet klopt, maar omdat het onbekend is.
Voor wie is opgegroeid in chaos, emotionele onvoorspelbaarheid of controle,
voelt rust vaak verdacht.
Je zenuwstelsel raakt gewend aan spanning, drama, intensiteit.
Je leert overleven in hyperalertheid:
altijd op zoek naar signalen van gevaar, afwijzing of verlies.
Dus wanneer iemand écht aanwezig is…
zacht, stabiel, afgestemd…
dan voelt dat niet als liefde.
Het voelt als leegte.
Als ‘niks bijzonders’.
Of zelfs als ongemakkelijk.
“Ik mis de vonk.”“Het voelt alsof er geen chemie is.”
Maar misschien mis je geen chemie.
Misschien mis je onveiligheid.
En dat is geen verlies, dat is een bevrijding in wording.
Gezonde liefde is niet spannend in de oude zin van het woord — ze is kalm, helder en aanwezig.
Ze vraagt niet dat je je aanpast of op je tenen loopt. Ze eert jouw grenzen, nodigt uit tot openheid en biedt rust in plaats van chaos. En precies dát is waarom ze zo helend is.
Liefde zonder strijd bestaat.
Maar het voelt anders dan je gewend bent.
Ze voelt niet als werken voor verbinding, maar als rusten in wie je mag zijn.
Gezonde liefde is…– Wederkerig: geven én ontvangen zijn in balans– Beschikbaar: emotioneel, fysiek, energetisch– Afgestemd: je voelt je gezien zonder jezelf te verliezen– Open: er is ruimte voor eerlijkheid, zonder angst voor afwijzing– Begrenzend: ze eert jouw ruimte, keuzes en innerlijke ‘nee’
Je hoeft er niet voor te strijden, pleasen of bewijzen.
Ze vraagt niet om aanpassing, maar om aanwezigheid.
Wat intens voelt, is niet altijd liefde.
Soms is het een echo.
Een oud verhaal dat om heling vraagt.
Je zenuwstelsel zoekt wat vertrouwd is, niet wat goed voor je is.
Tot jij kiest om iets anders toe te laten.
Tot jij stopt met teruggrijpen naar wat pijn doet,
en langzaam leert dragen wat echt is.
Echte liefde komt niet om je te vullen, maar om je te ontmoeten.
Niet vanuit tekort.
Maar omdat jij jezelf al draagt.
Wil je dieper begrijpen waarom je aantrekt wat je aantrekt — en hoe je daar liefdevol uit kunt loskomen?
Laat je dan raken door deze verdiepende blogs:
Waarom rust onveilig voelt – De schaduwkant van emotionele intensiteit bij codependentie
De Ultieme Spiegel – Waarom liefde zoveel triggert bij codependents