Als liefde verwart – Waarom je ‘chemie’ soms voelt met wie je pijn doet

Over aantrekking, trauma, hechting en wat je lichaam écht probeert te vertellen

Wat jij ‘liefde’ noemt, is vaak je hechtingspijn in vermomming

Aantrekkingskracht begint niet in je hart, maar in je hersenen. Wat vertrouwd voelt, voelt veilig — ook als het in werkelijkheid onveilig is.

Voor wie is opgegroeid in emotionele onveiligheid of onvoorspelbaarheid, voelt spanning vaak als aantrekking. Wat je ‘chemie’ noemt, is in werkelijkheid een cocktail van biochemische processen: dopamine, oxytocine, cortisol, adrenaline.

Deze stoffen zorgen voor het vuurwerkgevoel:

• Je voelt je euforisch, geactiveerd, levend

• Je denkt aan niets anders dan die persoon

• Je wil méér, vaker, intenser

En net als bij een verslaving geldt: hoe onvoorspelbaarder de beloning, hoe sterker de drang. Dit heet het intermittent reward effect. Precies dát maakt destructieve liefde zo verslavend — vooral voor wie leeft met codependente patronen.

Je systeem raakt gehecht aan wat ooit pijnlijk was. Niet uit keuze, maar uit overleving.

Wat gebeurt er in je lichaam bij ‘chemie’?

• Dopamine

  → Wordt geactiveerd bij elke vorm van hoop, aandacht of beloning.

  Wakkert verlangen aan en houdt je gevangen in wachten, hopen en hunkeren.

• Oxytocine

  → Het hechtingshormoon. Komt vrij bij aanraking, seks, zelfs bij een ‘sorry’.

  Versterkt de emotionele binding, ook als je diep vanbinnen voelt dat het niet veilig is.

• Cortisol & adrenaline

  → Schieten omhoog bij stress, onzekerheid of aantrekken-en-afstoten.

  Je systeem raakt overprikkeld en verwart de spanning met aantrekking.

En precies dát is het gevaar:

Je lichaam voelt spanning en noemt het liefde.

Wat je voelt is echt, maar het komt niet altijd voort uit liefde.

Je emoties, impulsen en verlangens worden grotendeels gestuurd door je zenuwstelsel.

Alles wat je ooit hebt meegemaakt, vooral in je vroege hechting, ligt daar opgeslagen.

En wat daar ligt, stuurt signalen naar je brein. Niet andersom. Je denkt misschien dat je het moet uitpluizen, begrijpen, analyseren…

Maar wat je hoofd probeert op te lossen, is vaak wat je lijf nog niet durft te voelen. Want zolang je emoties niet werkelijk doorvoeld zijn, blijft je hoofd in overdrive. Rust in je emoties geeft rust in je hoofd.

En precies daar begint heling. Niet in je denken, maar in je lijf. In de laag onder het overleven. In het langzaam leren toelaten van wat je ooit moest wegstoppen. Om controle te houden, om liefde te verdienen, om niet te voelen wat te groot was.

Traumabinding: verslaafd aan hoop

Trauma-binding voelt vaak intenser dan liefde, maar het houdt je gevangen in een cyclus van hoop, verlies en herstel. Het is een dynamiek waarbij je je hecht aan wie je pijn doet, omdat jouw brein liefde is gaan verwarren met spanning en strijd.

Je herkent dit aan:

• Obsessief denken aan de ander

• Het niet kunnen loslaten, ondanks de schade

• Een patroon van aantrekken en afstoten

• Je grenzen negeren om liefde vast te houden

• Angst of paniek zodra er afstand ontstaat

Je noemt het liefde, maar het is hechtingspijn die zich herhaalt. Je lichaam denkt: Als ik dit patroon oplos, word ik eindelijk wél gekozen.

Maar het is nooit jouw taak geweest om liefde te verdienen door jezelf te verliezen.

Waarom gezonde liefde onveilig voelt (in het begin)

Wanneer je bent opgegroeid in onveiligheid, voelt echte rust als een bedreiging, niet als thuis.

Je lichaam is gewend geraakt aan spanning en alertheid. Daarom kan iemand die liefdevol, zacht en stabiel is, juist afstandelijk of zelfs saai aanvoelen. Niet omdat het niet klopt, maar omdat het onbekend is. Voor wie is opgegroeid in chaos, emotionele onvoorspelbaarheid of controle, voelt rust vaak verdacht.

Je zenuwstelsel raakt gewend aan spanning, drama, intensiteit. Je leert overleven in hyperalertheid: altijd op zoek naar signalen van gevaar, afwijzing of verlies. Dus wanneer iemand écht aanwezig is… zacht, stabiel, afgestemd… dan voelt dat niet als liefde. Het voelt als leegte. Als ‘niks bijzonders’. Of zelfs als ongemakkelijk. “Ik mis de vonk.”“Het voelt alsof er geen chemie is.” Maar misschien mis je geen chemie. Misschien mis je onveiligheid. En dat is geen verlies, dat is een bevrijding in wording.

Gezonde liefde is niet spannend in de oude zin van het woord. Ze is kalm, helder en aanwezig. Ze vraagt niet dat je je aanpast of op je tenen loopt. Ze eert jouw grenzen, nodigt uit tot openheid en biedt rust in plaats van chaos. En precies dát is waarom ze zo helend is.

Gezonde liefde is… 

Wederkerig: geven én ontvangen zijn in balans

Beschikbaar: emotioneel, fysiek, energetisch

Afgestemd: je voelt je gezien zonder jezelf te verliezen

Open: er is ruimte voor eerlijkheid, zonder angst voor afwijzing

Begrenzend: ze eert jouw ruimte, keuzes en innerlijke ‘nee’ Je hoeft er niet voor te strijden, pleasen of bewijzen.

Ze vraagt niet om aanpassing, maar om aanwezigheid.

De liefde waar je naar verlangt:

• Vult geen leegte

• Redt je niet van jezelf

• Vraagt geen aanpassing

Ze is niet intens door drama, maar diep door veiligheid. Ze voelt niet als strijd, maar als ruimte.

Liefde na herstel is geen achtbaan. Ze laat je landen, niet stijgen tot het pijn doet. Ze begint niet bij de ander, maar bij jezelf.

Wanneer je jezelf leert dragen, trek je geen mensen meer aan die iets van je afnemen. Je voelt niet langer hunkering, maar ontmoeting. Misschien voelt het onwennig. Niet spectaculair. Niet verslavend. En dat is precies het teken dat het klopt.

Want voor het eerst voel je: Dit is geen strijd. Dit is geen spel. Dit is liefde.

Niet omdat je geluk hebt. Maar omdat je jezelf eindelijk hebt leren ontmoeten.

Wil je dieper begrijpen waarom je aantrekt wat je aantrekt — en hoe je daar liefdevol uit kunt loskomen?

Laat je dan raken door deze verdiepende blogs:

Waarom rust onveilig voelt – De schaduwkant van emotionele intensiteit bij codependentie

De Ultieme Spiegel – Waarom liefde zoveel triggert bij codependents

Doe de zelftest: Ben ik codependent?