Zelfdestructie & Zelfverlies
Achter suïcidale gedachten en zelfsabotage schuilt een diep onverwerkt pijnlichaam
Wat als je het gevoel hebt dat je niet meer kunt?
Niet omdat je werkelijk dood wilt. Maar omdat je leven op deze manier voelt alsof het geen uitweg meer biedt. Omdat je zó lang hebt overleefd, gezwegen, aangepast en volgehouden. Tot er niets meer van jezelf over leek.
Deze gevoelens zijn geen teken van zwakte. Ze zijn een signaal van een systeem dat jarenlang op overleven heeft gedraaid. En dat nu volledig is uitgeput.
Wat je voelt is écht. En het is geen 'aandacht trekken'.
Veel mensen met suïcidale gedachten of destructieve patronen hebben één ding gemeen.Ze zijn als kind nooit écht gezien, gehoord of onvoorwaardelijk gesteund in hun gevoelens.
De boodschap was vaak doe normaal, wees sterk, houd je in.
Dus ging je emoties wegduwen.
Leren pleasen.
Een masker opzetten.
Zorgen voor anderen.
En jezelf langzaam verlaten.
Wat je nu voelt is de echo van die oude zelfverlating. Niet omdat je 'gek' bent. Maar omdat je systeem op is. Je leeft misschien nog, maar je leeft niet werkelijk.
Waarom veel reguliere hulp tekortschiet
De GGZ, huisartsen en crisisteams richten zich vaak op het bestrijden van symptomen:
- Medicatie
- Diagnoses
- Veiligheidsplannen
Maar ze missen vaak de kern.
De diepere lagen waar je ooit bent gestopt met voelen.
Waar je leerde jezelf te onderdrukken.
Waar overleven het enige was wat je kende.
Zonder een veilige bedding en een benadering die je lichaam, zenuwstelsel en innerlijke delen meeneemt, blijven veel mensen vastzitten in dezelfde patronen.
Niet omdat ze niet wíllen helen, maar omdat ze nooit hebben geleerd dat het écht anders kan.
Bovendien worden er in de reguliere hulpverlening vaak externe technieken ingezet zoals EMDR, zonder dat het zenuwstelsel daar klaar voor is.
Wanneer er te snel wordt ‘ingegrepen’, zonder opbouw van veiligheid, kan dit juist meer ontregeling geven.
De werkelijke behoefte blijft dan onzichtbaar. Gezien worden in je verhaal, begrepen worden in je pijn, en stap voor stap leren dragen wat ooit ondraaglijk voelde.
Codependentie, overempathie en het 'nooit genoeg' gevoel
Zelfdestructieve neigingen ontstaan vaak vanuit structureel zelfverlies.
Mensen met codependentie of overempathie staan voortdurend aan voor anderen, maar zijn diep vanbinnen afgesneden van hun eigen behoeften, pijn en waarde.
Veel suïcidale gedachten komen dan ook niet voort uit willen sterven, maar uit het gevoel nooit echt geleefd te hebben.
Achter zelfdestructie schuilt een pijn die nooit is erkend
Niet iedereen die lacht, is oké.
Niet iedereen die overeet, zichzelf snijdt, overwerkt of verdwijnt in gedachten van de dood, is 'ziek'.
Wat als zelfdestructie geen teken is van zwakte, maar van een systeem dat jarenlang te veel heeft moeten dragen?
Wat er écht schuilgaat achter suïcidale gedachten of destructief gedrag:
-
Een zenuwstelsel dat structureel 'aan' staat
-
Een binnenwereld waar schaamte, leegte of wanhoop de overhand nemen
-
Een brein dat gewend is geraakt aan afwijzing en afstemming mist
-
Een hart dat liefde zoekt, maar veiligheid nooit écht heeft gekend
Veel mensen denken dat het aan henzelf ligt.
Dat ze te gevoelig zijn. Te instabiel.
Maar wat als het geen persoonlijk falen is, maar een gevolg van jarenlang onzichtbaar overleven?
Dit is geen aandachttrekkerij.
Dit is wat het betekent om jezelf keer op keer te verliezen, omdat niemand ooit vroeg wat je nodig hebt.
Waarom dissociatie en suïcidaliteit vaak gemist worden in de GGZ
Veel mensen die suïcidale gedachten hebben, komen in aanraking met de reguliere geestelijke gezondheidszorg (GGZ). Daar krijgen ze vaak diagnoses zoals depressie, borderline of persoonlijkheidsstoornis.
Maar wat vaak níét wordt gezien of begrepen is de diepere laag van dissociatie en chronisch zelfverlies als gevolg van vroegkinderlijke onveiligheid.
Dissociatie is geen ‘wegdromen’ of simpel trauma-gevolg, maar een beschermingsmechanisme van het zenuwstelsel. Als kind, wanneer je geen veilige bedding of troost had, leerde je emotioneel bevriezen. Letterlijk verdwijnen uit je gevoel. Je lichaam bleef misschien aanwezig, maar jij was er niet meer écht bij.
Deze staat van afgesneden zijn van jezelf voelt in het hier en nu vaak als:
-
Emotionele leegte of gevoelloosheid
-
Een gevoel van ‘niet echt bestaan’
-
Vervreemding van het eigen lichaam of de realiteit
-
Moeite met hechten of verbinden
-
Plotselinge, heftige wanhoop zonder duidelijke aanleiding
Wanneer hulpverleners alleen kijken naar symptomen en gedrag, zonder oog te hebben voor het onderliggende verdedigingssysteem, wordt dissociatie vaak gemist. En daarmee ook de échte wortel van zelfdestructieve gedachten.
Suïcidaliteit is niet altijd een doodswens.
Het is vaak een diepe innerlijke roep. Naar verbinding met jezelf, je gevoel en je bestaansrecht.
Wat je nodig hebt is geen classificatie, maar compassievolle begeleiding die het zenuwstelsel, je innerlijke delen én je levensverhaal begrijpt.
Niet jij wilt sterven, je wilt dat het pijnlijke deel in jou ophoudt te bestaan
Een innerlijke paradox die zelden wordt gezien
Veel mensen die worstelen met suïcidale gedachten willen niet écht dood.
Wat ze diep vanbinnen willen, is dat een bepaald deel in henzelf stopt met bestaan:
Het deel dat altijd bang is.
Het deel dat zich leeg, alleen of afgewezen voelt.
Het deel dat zich nooit goed genoeg heeft gevoeld.
Maar door dat deel te willen laten verdwijnen, ontstaat onbewust opnieuw dezelfde dynamiek. Het wordt weer afgewezen, weer veroordeeld, weer buitengesloten.
En precies daardoor blijft de pijn bestaan, als een gevangen innerlijk kind, afgesneden van liefde, erkenning en veiligheid.
Je blijft gevangen in een cirkel van zelfverwerping, terwijl wat dat deel nodig heeft, juist zachtheid, aanwezigheid en herverbinding is.
Echt herstel ontstaat wanneer je stopt met vechten tegen dat gekwetste deel en leert luisteren naar wat het je al die tijd heeft willen vertellen.
Wat wél nodig is
Herstel vraagt meer dan praten of denken.
Het vraagt om bedding, diep lichaamswerk, emotionele heropvoeding en het herschrijven van je innerlijke blauwdruk.
-
Herstel van je zenuwstelsel
-
Leren voelen wat je jarenlang moest onderdrukken
-
Werken met het limbisch systeem, je emotionele brein
-
Terugvinden van de delen die je ooit moest achterlaten
-
Verweven werk met innerlijke kindstukken, emotionele expressie en zelfverbinding
-
Erkennen van rouw, woede, gemis en leegte, zonder oordeel.
Een écht diepgaande benadering kijkt niet alleen naar gedrag, maar naar:
-
Het zenuwstelsel en de impact van chronische onveiligheid
-
Het limbisch systeem dat vastzit in dreiging
-
De innerlijke delen die nooit gehoord zijn
-
De imprint van je jeugd die nog steeds je leven stuurt
Wat jij nodig hebt is geen symptoombestrijding, maar een weg terug naar jezelf, zacht, helder en laag voor laag.
Jij bent geen probleem dat gefixt moet worden
Je bent een mens met een verhaal.
Met pijn die lang te groot was om te dragen en die eindelijk gezien mag worden.
Diep herstel vraagt moed, tijd, veiligheid en een benadering die verder gaat dan praten alleen.
Het is geen lineair pad, maar laag voor laag ontstaat er ruimte voor iets nieuws.
Voor verbinding met wie je werkelijk bent.
Voor innerlijk leiderschap, stevigheid, en vrede in jezelf.
Meer verdieping vind je hier →
Voel je welkom om contact op te nemen.
Herken je jezelf hierin? Je bent niet de enige die hiermee worstelt.
Er is ruimte voor jouw verhaal, en je hoeft het niet alleen te dragen.